Patat met drab. Een ‘ode’ aan het avondwerk.

Terwijl ik dit schrijf zit ik nog na te kauwen op een maaltijd die ik rustig als een van de ergste kan beschouwen uit mijn carrière. Ik heb al drie koffie op maar ik kan helaas de smaak van doorgekookte, snotachtige spinazie nog niet achter me laten.

Ik geef het toe. Misschien ben ik een workaholic. Ik ben in ieder geval iemand die altijd bezig is en vaker ja zegt dan nee. Goed, dat bezorgt me weleens stress, of een dubbele agenda met veel racemomenten, zoals vanavond, maar het brengt me vooral veel mooie dingen. Een lezing hier, een training daar. Een weekendje doorwerken als whiskyambassadeur en sinds kort mag ik vol trots een raadslidmaatschap bekleden. Maar soms. Ja, heel soms dan baal ik toch echt even van al dat gedoe. Wacht ik begin bij het begin.

Vanochtend begon als iedere dinsdag, hectisch opstaan twintig keer tegen de kinderen zeggen dat ze nu echt op moeten schieten, met Peet nog even gauw wat dingen wisselen, tas inpakken, yoghurt naar binnen werken, kinderen naar school brengen…The Works… Half uurtje ontstressen in de auto en beginnen aan een productieve dag. Niks mis mee, al kenmerkt vandaag zich door de volle agenda, want na een kantoordag met deadlines en vergaderingen mag ik van 7 tot half 9 een groepje MBA’ers vermaken met alles over Het Nieuwe Werken en aansluitend deelnemen aan een werkgroep over de samenwerking Zoetermeer Pijnacker Nootdorp. Gelukkig kun je hier op kantoor eten, dus dat komt goed.

DACHT IK.

De ellende begin al toen de organisator van vanavond belde met de mededeling dat er een paar afmeldingen waren. Op mijn vraag, met zijn hoevelen wij waren antwoordde hij: “Drie”. Juist. Gelukkig kun je hier eten dacht ik. Ik keek nog eens even naar het programma en zag toen dat dat nergens repte over dat eten. Sterker nog. Ontvangst om kwart voor 7. Huh? Nou, dan maar even naar de kantine, want daar kun je als avondwerker een hapje eten. En niet eens heel duur. Dacht ik.

Want 8,46€ dat is voor een kantinehapje toch best aardig. Gelukkig kwam de geur van een groot buffet mij al tegemoet en ik zag schalen met spareribs, kip, soorten stamppot en meer van dies al klaar staan. Niet voor mij helaas, de schalen bleken gereserveerd voor een afdelingsbijeenkomst waar ik niet welkom was. “Daar bij die balie moet je zijn” riep iemand en dapper schreed ik heenwaarts. “Wat eten we vanavond?” riep ik nog hoopvol enthousiast, maar het was al te laat. Mijn oog was al gevallen op hetgeen de pot schafte. Slap gefrituurde aardappelpartjes, rookworst en tot moes verwerkte rode groente (misschien wel kool). “We hebben dit en tonijn” was het antwoord. Nodeloos te zeggen dat ik voor tonijn koos want dit visje smaakt rauw al fantastisch dus daar kun je weinig geks mee doen. Dacht ik. Hoopte ik. En nu? Nu verlang ik naar mijn oma. Niemand kon groenten zo goed over hun hoogtepunt heen helpen als zij. Bloemkoolmoes, spinaziedrab, schorse neren die iemand anders al eens gegeten had. Zij maakte het allemaal. Maar bij haar kreeg ik er een knuffel bij en geen rekening van 8,46€ en een lezing voor 2 gasten. BAH. Ik wou dat het al morgen was. Dan begint er weer een nieuwe dag.