Vabrieq-Log

Geïrriteerd kijkt de man van boven middelbare leeftijd naar de twee jonge jongens die een frisbee heen en weer gooien langs de waterlijn vlak voor de plek waar hij net zijn roestvrij stalen klapstoeltje een plek gegeven heeft. Wanneer de frisbee minder dan twee meter voor de man het zand raakt spreekt hij hen vermanend toe: “Hoe kunnen jullie, midden op een strand! Straks krijgt iemand dat ding nog voor zijn hoofd!”. Voorzichtig gaan de jongens verder. Het soepele in hun bewegingen is er uit. Geconcentreerd volgt de man de bewegingen van de frisbee. Gelukkig voor beide partijen gebeurt er verder weinig. Niet lang daarna hadden de jongens genoeg van het spelletje en de man had dus ook snel niets meer te irriteren. Maar, onze strandvriend liet zich niet kennen en zocht snel een andere gebeurtenis om zich aan te ergeren. En daar slaagde hij wonderwaar in. Na een paar minuten rusteloos om zich heen gekeken te hebben richtte zijn blik zich langzaam naar beneden. En wat sprong hem in het oog? Jawel, hij zag dat het zand op het strand zich toch erg aangetrokken voelde tot de zonnebrandcrème op zijn onderbenen. Heerlijk…een nieuw euvel. Met een frons in zijn wenkbrauwen klopte hij onhandig het zand van zijn kuiten. De frons werd nog een stuk dieper en ging vervolgens over in een niets minder dan woedende blik toen een paar spelende kinderen op drafje langs hem heen kwamen hobbelen. Doordat deze spontane spelende kindjes met hun maatje 25 niet meer dan een handje zand omhoog wierpen plakte datzelfde zand onmiddellijk aan de net schoongeklopte kuiten van de steeds ouder lijkende man.
Dit schouwspel aanziend draaide ik mij nog een keer om op mijn handdoek, voelde de warme zon, het koele briesje en sloeg vervolgens een bladzijde van mijn boek om, om vanuit de hoek van mijn oog de man zich steeds meer te zien opwinden. De climax werd bereikt vlak voor zijn vertrek. De man probeerde onder toeziend oog van zijn vrouw een kunststof badmatje op te vouwen. Echter getergd door de toenemende wind bleek dit geen eenvoudig karwei. Toen zijn vrouw hen met een grote witte onderbroek op haar knieën belerend toesprak was het toppunt bereikt. De man had er klaarblijkelijk genoeg van. Hij gaf er de spreekwoordelijke brui aan.
Gefrustreerd liet hij het matje uit zijn handen vallen en liet de vrouw waar hij waarschijnlijk al een flinke poos getrouwd mee was het klusje klaren. Toen het echtpaar na drie maal eindelijk alle zandkorrels uit de schoenen hadden geklopt konden zij eindelijk huiswaarts gaan. Toen de man langs mijn handdoek liep op weg naar zijn fiets met wellicht een lekke band, glimlachte ik even naar hem. Maar daar moest de man niets van hebben, ondanks dat hij mijn glimlach duidelijk gezien had, draaide hij snel zijn hoofd weg….Hij zij nog wat tegen zijn vrouw en liep toen resoluut naar de fiets. Waarschijnlijk baalde hij ervan dat hij morgen weer naar zijn werk zou moest…wie zal het zeggen..
Ik dacht nog even na over deze bijzondere vertoning en vroeg mij af hoe de wereld eruit zou zien zonder mensen zoals deze man. Beter? Ik denk het niet….want je word nergens vrolijker van, dan van zulke chagrijnige mensen. Aangezien mensen hun geluk over het algemeen aflezen aan de ellende van anderen, is de buurman van mijn nieuwe strandvriend niets minder dan gezegend. Want dan is het gras nooit meer groener aan de andere kant, nee, dan staat er bij de buren alleen verdord mos.. Wat moet dat heerlijk zijn.. De succesformule voor een lang gelukkig leven. Zoek veel lelijke stumpers als vrienden en nog zieligere buren, want een vervelende buur is beter dan een verre vriend. Een ode aan alle zeikerds op de planeet!
gevolgt door every day I got the blues van B.B. King

popprof. Peter B.